Community Blog: Maak kennis met de Climates deel drie

Deel drie - Het hazenpad

Adem in. Adem uit. Adem in. Adem uit.

Arthur wisselde steeds van houding, en de poses werden steeds ingewikkelder. De trage maar aanhoudende regen kalmeerde hem, bracht zijn gestreste geest tot rust. . . en maskeert het geluid van zijn wind terwijl hij zich ongemakkelijk ver voorover buigt.

Arthur keek van links naar rechts om te controleren of zijn vrouw hem niet hoorde. Ze zou er nooit meer over ophouden. Ook Summer zou hem genadeloos bespotten. Nicholas zou hem alleen maar imiteren, waardoor de yoga nog dagen zichtbaar zou zijn. Arthur vertrouwde erop dat de kust veilig was en ademde nogmaals uit om zijn oefening af te ronden. Hij stapte uit het prieel de regen in.

Arthur hield van regen. Hoe het rook, hoe het klonk als het neerviel op het dak, hoe het de grond tot leven wekte.

"Je begint een beetje filosofisch te worden, Art," zei hij tegen zichzelf.

Hij bestudeerde de planten in zijn tuin en zorgde ervoor dat de regen de grond vulde met zijn levenbrengende voedingsstoffen. Hij keek nog even snel door de tuin, die hoe langer hoe doorweekter werd, en kwam onder zijn favoriete appelboom terecht.

"Kom je binnen, schat?" riep Janine vanaf de veranda. "Het regent pijpenstelen."

"Ja, ik kom zo!" reageerde Arthur.

Arthur voelde zich nog een beetje zen van de yoga. Hij strekte zijn armen uit en keek naar de hemel. Ik kan gewoon hier douchen, dacht hij bij zichzelf.

Kraak. Kraak. Boem!

Arthur werd geraakt door de bliksem en sloeg steil achterover. Hij verloor zijn bewustzijn. De duisternis omringde hem. Arthur mompelde naar Janine op de veranda dat het nog een paar minuutjes langer zou duren.

Arthur sloot zijn ogen. >>>

​Wat later

Arthur werd niet in zijn tuin wakker maar een heel andere plek. Het regende niet meer, de zon scheen. De bomen hingen vol bloesem en de wind was gaan liggen.

Er leek iets mis met de wereld. Heel vreemd.

"Waar ben ik?" vroeg Arthur hardop.

Hij hoorde een geritsel in de buurt en draaide snel zijn hoofd om te zien wat het was.

"Welkom, beste Arthur!" sprak een gigantische haas ter grote van een Sim, die zich over hem heen boog.

Zijn stem was even hoog als zijn oren lang. Hij droeg een ouderwetse maar kleurrijke outfit en huppelde van poot naar poot.

"Haha, mijn vriend! Ik zei welkom," herhaalde de haas. "Kom! Je moet mijn eieren zoeken!"

Arthur stond langzaam op, krabde op zijn hoofd en keek om zich heen om uit te vinden wat er aan de hand was.

"Jouw eieren?" vroeg hij.

"Precies!" reageerde de haas.

Hij liep in tegenovergestelde richting weg met een sierlijke sprong in zijn pas. Arthur volgde, aanvankelijk langzaam, en raakte op snelheid naarmate hij zijn zintuigen voelde terugkeren.

"Daar is er een!" riep de haas. Arthur boog zich voorover om de plek te onderzoeken en vond een ei. Hij bewaarde het in zijn zak en volgde de haas, die al snel weer in beweging kwam.

"Daar is er nog een! Joepie!"

Zo ging het een tijdje door. De haas wees op een ei, Arthur pakte het en de haas gooide vrolijk kleurrijke bloemblaadjes in de lucht.

Ten slotte bereikten ze het einde van de tuin. De haas stopte pardoes, draaide zich om en vroeg naar het aantal eieren. Toen hij zijn hand in zijn zak stak, viel Arthur op de grond. Opnieuw zag hij zwart voor zijn ogen. Alles in de wereld, ook de haas, verdween uit zicht.

Nog wat later

"Papa? Papa? Kun je me horen?" vroeg Summer.

Ze hing over hem heen, een meter van zijn gezicht. Arthur tintelde van een vreemd soort energie – een duizelingwekkend gevoel – terwijl hij naar zijn bezorgde dochter keek.

"Waar is de haas," vroeg Arthur.

Summer keek naar haar moeder. De twee keken elkaar aan.

"Er is geen haas," zei Janine.

Ze hield Nicholas vast, die in tranen was door de aanblik van zijn vader die op de grond lag.

"Er is niets aan de hand, knul. Ik voel me prima." zei Arthur terwijl hij opstond.

"Wat is er allemaal gebeurd?" vroeg Summer.

Arthur haalde zijn hand door zijn knisperende haar en vertelde over de blikseminslag. Hij tuurde een tijdlang door de tuin. Hij wist dat de haas echt was. Hij was zeker dat hij het zich niet verbeeld had. En precies op dat moment stak hij zijn hand in zijn zak.

"Geloven jullie me nu?" vroeg hij met een ei in zijn hand.