Community Blog: Maak kennis met Vlad: de eerste vampier van Forgotten Hollow

Ter gelegenheid van de lancering van het De Sims™ 4 Vampieren* Game Pack* op 24 januari wilden we Vladislaus Straud, de vampier die Forgotten Hollow heeft gesticht, even aan je voorstellen. En je hebt geluk, want we hebben voor jou deze passage uit zijn dagboek gescheurd...

Lief dagboek, hier is Vlad weer.

Het voelt goed om dagelijks in je te schrijven. Na twee eeuwen in Forgotten Hollow, helpen deze herinneringen mijn geheugen fris te houden en een vampier moet scherp zijn om zo lang in leven te kunnen blijven!
​
Vandaag werd ik vrij vroeg wakker, rond 16:30 uur. Ik ben altijd iemand geweest die vroeg opstaat. Ik vind het fijn om vroeg uit mijn doodskist te stappen, zodat ik die laatste afschuwelijke zonnestralen nog net boven de bergen kan zien verdwijnen. Ik heb snel een plasmapakket gemaakt; als snel ontbijtje om mijn dorst te stillen. >>>

Tijdens zonsondergang begon ik aan mijn dagelijkse routine. Allereerst speelde ik wat angstaanjagende melodietjes op het pijporgel. Ik moet zeggen dat ik na al die jaren best goed ben geworden. Zo gauw die laatste vervelende zonnestralen verdwenen waren, heb ik een wandelingetje gemaakt over mijn landgoed. Dankzij mijn mistvorm blijf ik mooi verborgen terwijl ik langs de grafstenen op het kerkhof struin. Er steekt 's avonds een dikke laag mist op, die eraan bijdraagt dat niemand precies kan zien waar ik mee bezig ben. Dit is voor mij het mooiste moment van de nacht. De zachte paarse gloed van de plasmafruitbomen, de Sixam Muggenvallen die een heerlijk knapperig geluid maken wanneer ze insecten uit de lucht plukken... Maar toen hoorde ik hoe het nachtleven flink op gang kwam in het centrum, waardoor ik opnieuw flinke dorst kreeg.
​
Ik liep de heuvel af en kwam iets na 20:00 uur in het stadscentrum aan. Ik ben geen narcist, maar ik vind het geweldig om mijn standbeeld daar prominent te zien staan. De Sims in de stad denken dat het een standbeeld van mijn overgrootvader is, Vladislaus Straud de eerste. De plaatselijke vampieren weten maar al te goed wat de waarheid is; ik heb deze stad gesticht en ik ben hier nog steeds de baas. Terwijl ik zittend dat mooie standbeeld bewonderde, zag ik precies waar ik naar op zoek was: twee nietsvermoedende Sims die voor een nachtelijke wandeling naar de waterval liepen.

Ik verdween snel in de mist en verscheen opnieuw naast hen. Ik gebruikte mijn duistere krachten om de man snel te hypnotiseren, terwijl ik zijn vriend ervan overtuigde om mij te laten drinken. Er smaakt niets zo goed als VERS plasma!
​
Helaas werd mijn plezierige maaltijd onderbroken door die irritante broer en zus van de familie Vatore: Caleb en Lilith. Ze kwamen zomaar tevoorschijn, maakten de hypnose ongedaan en begonnen me de les te lezen over alternatieve mogelijkheden voor het lessen van de dorst. En alsof dat nog niet erg genoeg was, maakten ze mijn kleding en persoonlijke hygiëne belachelijk en toonden ze mijn duistere vorm in het openbaar. Ik heb geen idee wat ze precies tegen grijze jassen hebben. Ik heb er honderden. Ze passen overal bij en gaan nooit uit de mode. Geloof mij maar, want ik kan het weten.

Nou ja, hoe dan ook. Het gaat erom dat ze mijn nacht aan het verpesten waren en het was tijd om hen op hun nummer te zetten. Het leek ons een goed idee om een krachtmeting te houden, net zoals vroeger. Op het moment waarop de maan het hoogste punt bereikte, kwamen we samen bij mijn landgoed, om daar op niet zo'n vriendelijke wijze als vampieren te sparren. We vochten in de lucht en op de grond en zoals verwacht kwam ik als winnaar uit de bus. Toen Caleb er genoeg van had, liet hij in schaamte zijn hoofd hangen en liep hij terug de heuvel af naar huis. Als hij me tijdens een van mijn legendarische duels wil verslaan, moet hij op het minst wat knoflook bij zich hebben.
​
Toen begon het vroeg te worden en de zon kwam al bijna op, dus het was tijd voor een duistere meditatie om mezelf weer even op te laden. Ook heb ik nog even de laatste paar hoofdstukken uit de Vampirica Encyclopedie gelezen (die ik ten zeerste aan kan raden, want het is zeer informatief EN interessant). Bovendien draait het bijna allemaal om mij natuurlijk. Terwijl de zon opkwam, daalde ik af naar de tombe. Gelukkig had ik nog net genoeg tijd om in mijn kist te kruipen en het deksel erop te doen. Het was tijd om diep uit te rusten, zoals alleen ondoden dat kunnen doen.